Μονόλογος της Μάνας

Στον κόρφο μου λαβώθηκα.

Να μην ταράξεις την σιωπή όσο γλυκιά η νύχτα κι αν προβαίνει.

Χαμογελώντας στη θύμηση μου έρχεται ο ήλιος με μιαν αψίδα να πεθαίνει.

Αρνούμαι το τελευταίο αυτό ταξίδι, χέρια ζεστά των δικών μου περιμένω, την πίκρα μου να λιγοστέψω.

Στο κάδρο όλους μέσα τους κοιτώ και με τα δάκρυα τα χείλη μου έβρεξα με πεποίθηση ξανά.

Η πληρότητα των δικών μου, άραγε ποιος ευθύνεται; και ποια αλήθεια τον τρομάζει;

Βράδιασε πάλι η αγωνιά μου την ανάσα μου δεν ξεπερνά, η αθλιότητα συνεχίζεται θλιμμένη...

Απόψε δίψασα, όσο πεπεισμένος ο πόνος πιέζει τη θλίψη μου και δίκαια την αλήθεια αρμόζει.

Η ελπίδα έσβησε μες τ' αγέρι, αστέρι μου ταξίδεψες πολλές φορές μαζί μου, κομμάτι της ψυχής μου, λυγμός ήταν όλη η ζωή μου.

Και η απουσία σας όλο δυναμώνει, μέσα στον κόρφο μου λαβώθηκα και η φλόγα μου θεριεύει και την ζωή μου λιγοστεύει...

Ρηνούλα Μακρυγιαννη.

Χρόνια πολλά Μάνα...να είσαι πάντα καλά με υγεία να τα εκατοστίσεις...

Σ'ΑΓΑΠΩ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ...